علامه‏ي دهر و وحيد عصر، سيد محمدمهدي بحرالعلوم در آخرين ساعات ماه رمضان، قبل از طلوع عيد فطر سال 1155 ق در عتبات عاليات به دنيا آمد. وي به علت فراست و كوشش فراوان، در نوجواني به درس خارج پدر بزرگوار خود راه يافت و پس از آن در حلقه‏ي درس استاد بزرگ حوزه، آيت اللَّه وحيد بهبهاني، قرار گرفت و بعد از پنج سال به اجتهاد نايل آمد. سيد بحرالعلوم پس از وفات استادش، وحيد بهبهاني، رهبري كامل و زعامت و مرجعيت شيعه را به دست گرفت و آوازه‏ي او آفاق را پر كرد. شيخ جعفر كاشف الغطاء، حجت الاسلام محمدباقر شَفقي، سيد عبداللَّه شُبَّر، سيد محمد مجاهد، سيد محمدجواد عاملي و شيخ احمد نراقي و... از جمله شاگردان بارز وي بوده‏اند. از سيد، تأليفات متعددي بر جاي مانده كه المصابيح في الفقه، مِشكاةُ الهدايه و كتابُ الرِّجال از آن جمله‏اند. اين عالم رباني سرانجام در رجب يا ذيحجه‏ي سال 1212 ق در57 سالگي دار فاني را وداع و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.